خانه / رمضان / رمضان و تربیت اولاد

رمضان و تربیت اولاد

ترجمه: مریم دریانورد

الحمد لله والصلاة والسلام على نبينا محمد و علي آله و صحبه و سلم أما بعد:

رمضان ماه تربیت، ماه محاسبه و توبه است. مؤمن در ماه رمضان با توکل به خداوند به تربیت خود می پردازد، به افزایش کارهای نیکش همت می گمارد، اعمال خود را محاسبه می کند و به سوی خداوند باز می گردد. یکی از مهم ترین کارهایی که باید مؤمن در ماه رمضان انجام دهد حفظ فرزندان و دقت در تربیت آنهاست.

این ماه ، فرصت پربرکتی است که انسان به خود بنگرد و وضعیت خود را با فرزندانش بررسی کند، اگر در این مورد نیکوکار بوده خدا را شکر کند و بر احسان خو بیفزاید و اگر کوتاهی کرده هر آنچه را از دست داده، دریابد. فرزاندان امانتی در دست والدین هستند و والدین نسبت به این امانت مسئولند. خداوند سبحان می فرماید: «همانا خداوند شمارا امر ميكند كه امانت را به اهل آن اداكنيد»[نساء/ ٥٨]

و مي فرمايد: «اي كساني كه ايمان آورديد خود وخانواده خود ازآتشي كه هيزم آن انسانها وسنگ هاست نگه داريد، فرشتگاني برآن آتش گمارده شده اند كه خشن وسخت گيرند وهرگز فرمان خدا را مخالفت نمي كنند وآنچه فرمان داده شده اند اجرا مي كنند».[تحريم/ ٦]

پیامبر اکرم -صلی الله علیه وسلم- می فرماید: «همه شما راعي ومسؤل هستيد واز زير دستان خود مسؤل هستيد همانا امام مسؤل است ومسؤل ، زير دستان خود است ومرد، در مقابل زير دستان خود مسؤل است.» رواه البخاري

و مي فرمايد: «هيج بنده اي نيست كه خداوند رعيتي به او بدهد واو بمیرد، درحالي كه به رعيت خود خيانت كرده است خداوند بهشت رابراو حرام كرده است». متفق عليه

اولین مدرسه بچه خانه است. قبل از اینکه در مدرسه و جامعه درس بیاموزد در خانه و خانواده تربیت می شود. او نسبت به رفتار اجتماعی خود مدیون پدر و مادر است. همان طور که پدر و مادر نسبت به انحراف اخلاقی او تا حد زیادی مسئولند.

ابن القیم رحمه الله می گوید: (چه بسیار افرادی هستند که جگر گوشه شان با اهمال و عدم تربیت و توجه به خواسته های شهوانی بدبخت شده است. آنها فکر می کنند که او را محترم می شمارند در حالیکه به او اهانت کرده و به گمان اینکه نسبت به او رحمت و شفقت دارند، به او ظلم می کنند و او را از بهره ی دنیا و آخرت محروم می سازند. هرگاه فرزندانی به فساد گرفتار شوند بیشتر آنها را می بینی که از طرف والدین به این معضل کشیده شده اند.)

کوتاهی در تربیت فرزندان،صورتها و مظاهر تربیتی متفاوتی را به وجود می آورد که باعث انحراف آنها و دیگران می شود. اگر به روشهای اشتباه در تربیت دقت کنید،می بینید که بین افراط و تفریط در گردش است.

رمضان و تربیت اولاد

از جمله اشتباهات، در تربیت فرزندان:

۱- تربیت آنها بر ترس،اضطراب و استرس.

بسیاری ازافراد ، زمانی که بچه هایشان گریه یا بی تابی کردند،آنها را می ترسانند تا ساکت شوند و آرام بگیرند. بعضی آنها را از غول، دزد، جن یا صدای باد و مانند اینها می ترسانند. و بعضی دیگر، آنها را از معلم، یا پزشک می ترسانند. وقتی بچه زخمی یا دچار مصیبتی شد مادر شروع به نفرين کردن می کند و برسرو صورتش می زند. بنابراین بچه به خاطر ترس و دلهره حتی از سایه اش و چیزهایی که ترس ندارند، می ترسد.

۲- تربیت فرزندان بر سبکسری، بد زبانی و گستاخی نسبت به دیگران و آن را شجاعت نامیدن.

این گونه تربیت نقیض تربیت طبق مورد اول است و حد وسط بین آن دو درست است.

۳- تربیت فرزندان بر تساهل،بی نظمی و عادت دادن آنها به کبر، رفاه و غرق شدن در ناز و نعمت، حرص و طمع و هر چیزی که خواسته اند را به آنها داده اند.

اینگونه تربیت فطرت آنها را فاسد می کند و استقامت،مروّت و شجاعتشان را از بین می برد، در مقابل والدینی هستند که بر فرزندانشان بسیار سخت می گیرند و اگر اشتباهی از آنها سر زد هر چند اولین بار باشد، آنها را به شدت تنبیه می کنند و در بیشتر مواقع آنها را جلو کوچک و بزرگ تنبیه می کنند و نسبت به فرزندانشان مهر و عطوفت و دلسوزی ندارند. حتی نسبت به نفقه دادنشان نیز بخل می ورزند و فقط برای خودشان خرج می کنند.
این روش تربیت فرزاندن را به فساد می کشاند و انسانیت را از آنها می گیرد و برای به دست آوردن مال و یا مهر و عطوفت به بیرون از خانه می روند. و آن را از هر راه ممکن کسب می کنند؛ چه از راه دزدی چه از راه گدایی و یا در آغوش دوستان ناباب.

۴- اکتفا کردن بعضی از والدین به ظواهر.

بعضی از والدین تربیت را به مهیا کردن غذای خوب و نوشیدنی گوارا و لباس گران قیمت و تحصیل بالا محدود می کنند. نزد آنها تربيت بر دینداری و اخلاق نیکو معنی ندارد.

۵- حسن ظنّ زیاد نسبت به فرزندان.

والدینی هستند که درباره ی اوضاع و احوال فرزندانشان هیچ نمی دانند ، از دوستانشان خبر ندارند. چه بسا ممکن است کسی از آنها شکایت کند، به خاطر اطمینان زیادی که به آنها دارند، هیچ اعتراض و یا دادگری نسبت به آنها را قبول نمی کنند.

در مقابل والدینی هستند، که نسبت به فرزندانشان سوءظن دارند و آنها را به سوء نيت متهم می سازند و هیچ اعتمادی به فرزندانشان ندارند. آنها احساس می کنند که پشت فرزندانشان ایستاده اند. چه در کودکی و چه در بزرگسالی و نمی توانند از اشتباهات و لغزشهای آنها چشم پوشی کنند.

۶- تبعيض قائل شدن بین فرزندان چه به لحاظ مادی و چه به لحاظ معنوی.

بعضی از والدین در عطایا و هدایا ،بین فرزندانشان فرق می گذارند. بعضی در محبت و عطوفت بین آنها تفاوت قائل می شوند.که این باعث ایجاد بغض و کینه و تنفر می شود. در حدیث آمده: «اتقوا الله و اعدلوا بین اولادکم» (تقوای خدا را داشته باشید و بین فرزندانتان به عدالت برخورد کنید.)

۷- به تأخير انداختن ازدواج دختران و پسران.

تأخير در به ازدواج در آوردن پسران با وجود اینکه احساس نیاز می کنند و توانایی بر ازدواج دارند؛ و تأ خیر در شوهر دادن دختران، یا با آنها تجارت کردن و یا آنها را به ازدواج غیر هم کف در آوردن، که باعث از دست دادن امانت و بدبختی آنها می شود.

۸- نام گذاری فرزندان به اسم های بد و مخالف شریعت.

افرادی هستند که به این نکته اهمیت نمی دهند و اسمهای زشت و قبیح رابر فرزندانشان می گذارند. زیرا پدربزرگ و مادربزرگشان همین اسم را داشتند. آنها اعتقاد دارند که باید اسمی را برای فرزندان خود انتخاب کنند،هرچند نامناسب باشد. والدین در نامگذاری فرزندانشان دچار اشتباهاتی می شوند و اسمهایی برای آنها انتخاب می کنند که شریعت منع کرده است. بعضی از آنها اسمهای بیگانه رابر فرزندان خودمی گذارند. بعضی نیز اسمهای ستمگران و طاغوتیان‌. افرادی هستند که اسمهای بی معنی یا دارای معنای ناپسند انتخاب می کنند. که این سبب تمسخر یا تمتع و عشق می شود. که البته ممکن است حیا را خدشه دار کند.

۹- بیرون ماندن والدين از منزل به مدت طولاني.

وقتی پدر ومادر زمان زیادی را در بیرون منزل سپری می کنند؛ مخصوصا اگر بدون ضرورت باشد، فرزندان در معرض فتنه، مصیبت و انحراب قرار می گیرند و از مراقبت و غذای خوب محروم می شوند.

۱۰- دعا کردن برای فرزندان.

پیامبر اکر -صلی الله علیه وسلم- می فرماید:«برخود و فرزندانتان واموالتان دعا نكنيد كه مبادا ساعتي باشد،كه خداوند در آن استجابت كند و دعايتان مستجاب شود.»

۱۱- تربیت فرزندان بر کار بیهوده،سخن زشت و یا اخلاق ناپسند.

بعضی از والدین در مقابل فرزندان کار زشت انجام می دهند؛ یا فرزند را برای تربیت به خدمتکار یا مربی که ممکن است، مسلمان نباشد، می سپارند.

تحقیر کردن و عدم تشویق فرزند از جمله اعمال ناپسندی است که از بعضی والدین سر می زند، آنها فرزندشان را بسیار مسخره می کنند و اگر اشتباهی کردند، رسوایشان می کنند و هنگامی که فرزند صحبت می کند، او را ساکت می کنند.

این امر عدم اعتماد به نفس بچه را پر رنگ می کند. بدترین نوع تمسخر زمانی است که فرزند مطیع می شود و از پدر ومادر اطاعت می کند و یا وقتی که فرزند به علم آموزی روی می آورد، او را مسخره می کنند و این تمسخر فرزند را به انحراف می کشاند و سربار پدر و مادر می شود و به مصیبت و بلا گرفتار می گردد. پدرومادر غافل از این بودند که انتخاب اول فرزند به نفع اوست و صلاح دنیا و آخرت را برای او به ارمغان می آورد.

۱۲- یکی از خطاهایی که پدر و مادر در تربیت فرزندان به آن دچار می شوند، عدم توجه به تربیت فرزند برای قبول مسئوليت و ندادن فرصت به فرزند، برای تغییر و بهتر شدن است که فرزند به همین منوال بزرگ می شود و احساس نقص و عدم اعتماد به نفس در او رشد می کند.

از جمله دلایلی که سبب گمراهی فرزندان و انحراف آنها می شود:

۱- مشکلات زیاد بین والدین.

۲- رفتن دختران به بازار بدون محرم.

۳- سستی در استفاده از تلفن و عدم مراقبت از آنها.

۴- غفلت از چیزی که فرزندان مطالعه می کنند.

۵- اهمیت نشان ندادن در انتخاب مدرسه فرزندان.

۶- عدم همکاری با مدرسه ی آنها.

پس ازاین همه سستی چه انتظاری از آنها داریم؟

و انتظار داریم چه چیزی درو کنیم؟

وقتی آنها را با چنین تربیت اشتباهی به میدان زندگی می فرستیم، این موقع است که می فهمیم به چه جنایتی گرفتار شدیم. هنگامی که آنها را سرکش و عاق دیدیم؛ دهان به شکایت باز می کنیم، در حالیکه ما با دستهای خود بذر انحراف را کاشته ایم.

منبع:   «كتاب واحات رمضانية للمرأة فقط» برگرفته از سايت (الكتيّبات الإسلامية)
مترجم: مريم دريانورد

درباره ی مدیر سایت

همچنین ببینید

آمدن فرستاده پادشاهان حمیر به خدمت رسول الله

رمضان سال نهم هجری بود که سه نفر از پادشاهان حمیر و فرستادگان آنها به …

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

4 × سه =

-- بارگیری کد امنیتی --